«Γνώριζα βέβαια εκ πείρας τη μυστηριώδη γοητεία αυτού του «Βασιλικού παιγνιδιού», του μοναδικού απ' όλα όσα επινόησε ο άνθρωπος, που με ανωτερότητα ξεφεύγει από την τυραννία της τύχης και δε χαρίζει τις δάφνες της νίκης παρά μόνο στην εξυπνάδα. Μήπως όμως αδικούμε ήδη το ΣΚΑΚΙ ονομάζοντας το παιχνίδι; Δεν είναι άραγε μια επιστήμη κι' αυτό, μια τέχνη, κάτι μετέωρο ανάμεσα στα δύο, ίσως μια σύνθεση μοναδική που ενώνει όλα τα είδη των αντιθέσεων; Πανάρχαιο κι όμως νέο διαρκώς.
Μηχανικό στη διάταξη του, δεν λειτουργεί παρά μόνο χάρη στη φαντασία. Περιορισμένο σ' ένα στενό γεωμετρικό πλαίσιο και ταυτόχρονα απεριόριστο στους συνδυασμούς του. Εξελισσόμενο ασταμάτητα, αλλά παντοτινά στείρο. Μια σκέψη που δεν οδηγεί πουθενά, μια άλγεβρα που δεν υπολογίζει τίποτα,μια τέχνη χωρίς έργα, μια αρχιτεκτονική χωρίς υλικό.» 

Είναι τα λόγια του ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ για το σκακιστικό σύμπαν που μάγεψε και μαγεύει σημαντικές προσωπικότητες και εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης, εθνικότητας, θρησκείας. Ένα σύμπαν που έχει πλέον τη δική του μυθολογία, τους δικούς του ήρωες τα δικά του πάθη.
Το σκάκι λοιπόν είναι πολύ περισσότερο από ένα απλό επιτραπέζιο παιχνίδι, είναι πάθος, είναι σκοπός, είναι τρόπος ζωής, το σκάκι είναι όπως η ζωή.

Όταν άρχισα ποτέ δε φανταζόμουνα πως ένα παιχνίδι θα είχε τέτοια διάσταση. Οι σκακιστές ξέρω ότι στη λέξη διάσταση καταλάβατε «βαριάντες», διάβασμα, γνώσεις, ανοίγματα, φινάλε...

Γι’ αυτά ας πει ένας από τους προπονητές μας, εγώ θα αποσυρθώ απ’ αυτά, στο θέμα της εκπαίδευσης και τι καλό μπορεί να κάνει στα μικρά παιδιά.

Παρατηρώντας ένα παιδάκι που παίζει σκάκι, από τη θέση του παρατηρητή είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις από το ύφος του, τι νοιώθει.

• Έχω ξεσηκώσει απίστευτες σκέψεις, συναισθήματα, εκφράσεις.
• Έχω θαυμάσει στα πεντάχρονα την επιμονή και το θάρρος του πολεμιστή, έχω δει αεικίνητους μπόμπιρες να παίζουν 5 ή 6 ώρες χωρίς διακοπή και το σώμα να ηρεμεί και να ξεχνιέται, μπροστά στην επανάσταση που γίνεται μέσα στο μυαλό τους.
• Έχω εντυπωσιαστεί να βλέπω στημένα τα παιδάκια, όπως τα πιόνια, να σκέφτονται πως θα ελιχτούν, για να κερδίσουν το ποθητό πλεονέκτημα.
• Έχω ζήσει μαζί τους την παρτίδα από το άνοιγμα ως το φινάλε, έχω γοητευτεί από τη μαγεία της νίκης, από την πίκρα της αποτυχίας, από το πείσμα για μια ακόμη προσπάθεια….

Δεν είναι συναρπαστικά όλα αυτά για όποιον θέλει να τα παρατηρήσει;
Τι πειράζει αν πάνω στη σκακιέρα, πολλές φορές,τα κάνουμε θάλασσα; Εγώ πάντως έχω πολλά να αντιγράψω και να μάθω απ' όλους αυτούς τους μικρούς που στο σκάκι είναι μεγάλοι, είναι συναθλητές και πολλές φορές αντίπαλοί μου.

Τα  πάντα  μεταβάλλονται  από την αρχή  ως το τέλος και τα εξαρτώνται από σένα. Γι' αυτό πρέπει:

• Να επιστρατεύσεις  και να αξιοποιήσεις όλες οι ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας σου & να τις καλλιεργήσεις μέσα στο χρόνο.
• Να μετατρέψεις την αναποφασιστικότητα του σε αποτελεσματικότητα.
• Να καλλιεργήσεις την κριτική του ικανότητα και τη δημιουργική σκέψη μέσα από την αυτοσυγκέντρωση.
• Να βάλεις όλη σου τη συνδυαστική σκέψη, τη    φαντασία, την εφευρετικότητα, την αντίληψη, την υπομονή, τη διαίσθηση, το θάρρος, τη φρόνηση. Τι κι αν δεν είναι ακόμα Ολυμπιακό άθλημα…

• Την αρμονική συνεργασία των μελών της ομάδας (πιονιών και κομματιών),που συναντούμε στο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και το ΜΠΑΣΚΕΤ.
• Τη μαχητικότητα, την τέχνη στην επίθεση και την άμυνα, της ΠΑΛΗΣ.
• Την αυτοσυγκέντρωση και αυτοκυριαρχία της ΣΚΟΠΟΒΟΛΗΣ.
• Τον καλλιτεχνικό χαρακτήρα της ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ.
• Την υπερπήδηση των εμποδίων της ΙΠΠΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ.
• Την ακρίβεια των κινήσεων της ΡΥΘΜΙΚΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ.

Κι αναγνωρίζοντας τι μου προσφέρει το ΣΚΑΚΙ αποφάσισα κι εγώ ότι μπορώ να προσφέρω γι' αυτό, από τη δική μου θέση στο σύλλογο.

Εχω δυο φακέλους στο σπίτι ένα μαύρο και ένα άσπρο. Στο μαύρο βάζω τις χαμένες μου παρτίδες. Είναι αυτές που αγαπώ πιο πολύ και τις μελετάω συχνό γιατί μαθαίνει κανείς απ' τα λάθη του και μπορεί να δει την εξέλιξη του.... 
ΚΙ ΕΤΣΙ ΣΙΓΑ - ΣΙΓΑ ΑΡΧΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠ' ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, ΒΛΕΠΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΧΘΕΣ. 

ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΟΦΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΓΝΙΔΙΩΝ.
ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΤΟΣΟ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ…
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΡΓΑ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ…

 Αυτό μας λένε οι προπονητές μας:ο Νίκος, ο Μανόλης, ο Δημήτρης, ο Χάρης και ο Γιάννης. Αυτό λέμε και ‘μεις στα παιδιά μας όταν ανοίγουν τα φτερά τους για τη ζωή.Πώς λοιπόν το ΣΚΑΚΙ να μην είναι ένα μάθημα ζωής;

Όσο για μένα πάντα θα το πιστεύω (ακόμη κι’ όταν χάνω) ότι:

«Ο ΙΔΡΩΤΑΣ ΚΙ ' Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΕΣΤΩ ΚΙ ' ΑΝ ΑΠΟΤΥΧΕΙΣ, ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΝ…»